“Hoe langer ik in het buitenland woon, hoe leuker ik het vind om naar huis te gaan”

Passie voor de sport, talent en hard trainen leidden tot een reeks successen met als bekroning de titel wereldkampioen in december 2019. In een zinderende finale sleepte Danick met haar team de winst binnen. Vijf dagen later ontving ze bij haar oude club Oliveo in een stampvolle kantine uit handen van burgemeester Francisca Ravestein en wethouder sport Peter Hennevanger de sportpenning van de gemeente Pijnacker- Nootdorp. Volgend doel: een gouden medaille op de Olympische Spelen in Tokyo, maar dat liep even anders…

Internationale carrière

“Als vijfjarige begon ik met handbal bij Oliveo, waar mijn moeder ook speelde. Omdat ik bij de Haagse ploeg Hellas op het hoogste niveau van Nederland kon handballen, stapte ik op mijn veertiende over. Bij de start van de Handbal Academie op Papendal in 2005 werd ik direct uitgenodigd. Na vier jaar ben ik verhuisd naar het Duitse Thüringen, waar ik in zes jaar zesmaal landskampioen werd.” Daarna koos de rechtshandige cirkelloopster opnieuw voor een buitenlands avontuur, nu bij de Hongaarse club Ferencváros. “Het was een bewuste keuze, omdat het me totaal uit mijn comfortzone haalde. Een ander land en een nieuwe taal, bijna niemand spreekt Engels. Inmiddels kan ik me aardig redden in het Hongaars. Daarbij wilde ik heel graag Champions League spelen, het hoogst haalbare op clubniveau. Dit is mijn vierde en laatste jaar in Budapest. Een leuke stad, ondertussen ken ik ook de plekjes waar geen toeristen komen. Vanaf september speel ik bij Síofok KC aan het Balatonmeer. Opnieuw een nieuwe uitdaging. Een team met meer internationale speelsters en een enthousiaste Noorse coach die mij er heel graag bij wil hebben.”

Corona

“Ten tijde van de corona-uitbraak was ik op bezoek bij mijn familie in Pijnacker”, vertelt Danick. “In afwachting van het verdere verloop van de Hongaarse competitie en het wel of niet doorgaan van de Olympische Spelen, ben ik tot begin mei gebleven. Als je niet weet of je nog in actie moet komen, kan je als topsporter geen afstand nemen, dus heb ik dagelijks hardgelopen en krachttraining gedaan. Toen duidelijk was dat er niet meer in wedstrijdverband gesport zou worden, ben ik teruggegaan naar Hongarije. Een reis met veel controles onderweg en twee weken quarantaine na aankomst. Die gingen me goed af: binnen trainen en af en toe buiten op mijn balkon. De coronatest bleek negatief, dus kon ik weer bij de club trainen, waar dagelijks ieders temperatuur werd opgemeten.”

Olympische Spelen

“Voor mij was het geen verrassing dat de Olympische Spelen dit jaar niet doorgaan. Onbewust hield ik daar al rekening mee. Ik ga er alles aan doen om volgend jaar net zo fit te zijn als nu. De WK prestatie hebben we als Nederlands team echt met elkaar neergezet. We hebben een hele goede energie samen. Onze kracht is dat we voor elkaar willen werken en elkaar iets gunnen. We raken niet meer in paniek als het minder goed loopt. Spanning hoort erbij, geluk dwing je af.”

Thuiskomen

“Ik kan me enorm verheugen om terug te gaan naar mijn familie in Pijnacker. Ik ben nu elf jaar weg, maar het voelt nog steeds als thuiskomen. Hoe langer ik in het buitenland zit, hoe leuker ik het vind om naar huis te gaan. Als ik tijd heb, ga ik graag hardlopen in De Groenzoom of spreek ik af met vrienden voor een kop koffie. Aan de oude locatie van Oliveo aan de Monnikenweg heb ik goede herinneringen. En natuurlijk kom ik een keer een wedstrijd kijken in de nieuwe thuishaven van Oliveo op de tribune die naar mij vernoemd is!”